Lejszmanioza (Leishmania infantum)

Pies uważany jest za główny rezerwuar Leishmania infantum, ale koty również mogą być jego żywicielami. Zarażeniu może ulec wiele innych gatunków ssaków, w tym ludzie.

Lejszmanioza u psów jest chorobą występującą endemicznie w południowej Europie, gdzie w populacjach narażonych na ryzyko zarażenia prewalencja sięga 75%.

Objawy kliniczne stwierdza się u niewielkiego odsetka zarażonych psów. Zarażone, lecz bez objawów klinicznych stanowią istotny rezerwuar inwazji dla ćmianek.

Ćmianki (Muchówki) z rodzaju Phlebotomus występują powszechnie w rejonie Morza Śródziemnego. Phlebotomus perniciosus – wektor Leishmania został stwierdzony w północnych Włoszech, Szwajcarii i w południowych Niemczech.

Zasięg lotu ćmianek jest ograniczony, jednak mogą być one przenoszone na duże odległości przez wiatr, co prowadzi do pojawiania się ich na terenach uznwanych wcześniej za nie-endemiczne.

Ćmianki poszukują swoich żywicieli głównie po zmierzchu i w nocy.

Z uwagi na fakt, że niewiele wiadomo na temat miejsc wylęgania się tych muchówek, niemożliwe jest wdrożenie działań mających na celu zwalczanie ich stadiów rozwojowych. Dlatego też programy zwalczania lejszmaniozy skupiają się na psach, które są najważniejszymi żywicielami rezerwuarowymi Leishmania.

Cykl rozwojowy