Bąblowica jednojamowa
Bąblowica jednojamowa wywołana przez E. granulosus należy do najważniejszych pasożytniczych zoonoz o globalnym zasięgu. Pasożyt występuje we wszystkich szerokościach geograficznych, w cyklu rozwojowym biorą udział przede wszystkim kopytne zwierzęta gospodarskie (owce, kozy, bydło, świnie, konie oraz wielbłądy), które pełnią rolę żywicieli pośrednich oraz psy, jako żywiciele ostateczni. Mniejsze znaczenie ma krążenie E. granulosus w środowisku leśnym, z udziałem dzików, łosi, jeleni i reniferów oraz wilków.
Na terenie Europy rolę żywicieli pośrednich najczęściej pełnią owce (w południowej części kontynentu) oraz świnie (w Europie Środkowo- Wschodniej, w tym w Polsce).
Dorosłe osobniki E. granulosus występują w jelicie cienkim żywiciela ostatecznego. Jaja pasożyta są inwazyjne bezpośrednio po wydaleniu z kałem. Żywiciele pośredni, w tym człowiek, zarażają się drogą pokarmową, najczęściej z zanieczyszczoną jajami tasiemca żywnością. Stadia larwalne – torbiele (cysty) rozwijają się w narządach wewnętrznych, głównie w wątrobie.
Według raportów Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny corocznie rozpoznawanych jest 40-50 przypadków bąblowicy u ludzi w Polsce. Te dane są prawdopodobnie zaniżone, wynika to z braku objawów klinicznych u pacjentów w kilkuletniej perspektywie po zarażeniu i związanego z tym, często przypadkowego rozpoznania w trakcie diagnostyki obrazowej jamy brzusznej wykonywanej z innych wskazań.
Cykl rozwojowy
